Door liefde naar Rome gedreven
Haar vroegere vakantieliefde was de oorzaak dat Annelies Hazebroek (53) als au pair in Rome ging werken. Toen de vlam tussen haar en Riccardo doofde keerde ze terug naar Nederland. Hier richtte ze haar eigen Italiaanse taalinstituut op. Nog steeds geeft ze met veel passie en plezier Italiaanse les.
‘’Ik ga een paar keer per jaar naar Milaan voor de sfeer, maar ook omdat Riccardo daar nog woont. Hij was de reden dat ik ooit naar Italië vertrok. Het begon als een vakantieliefde. Samen zaten we op het strand bij een kampvuur. Hij speelde gitaar. Dat vond ik zo romantisch. Ik werd er opgenomen in zijn gezin. Van zijn moeder heb ik traditioneel Italiaans leren koken. Ik vond het prachtig hoe de stoelen ondersteboven gekeerd werden en daar de spaghetti op gedroogd werd.
Riccardo studeerde rechten in Rome en ik had net eindexamen gedaan. We wilden elkaar geen seconde missen, dus besloot ik mijn spullen te pakken en naar Rome te vertrekken. Hier paste ik op een baby’tje. Riccardo volgde colleges overdag en ik werkte. In de avond waren we altijd samen, dan gingen we op stap.
,,Hij was een knappe man, maar had een moeilijk karakter"
Eén van de dingen die me dierbaar zijn, was dat hij me ophaalde en allerlei lekkere dingen meebracht van de markt. Dat aten we dan samen op, aan een verlaten Sint Pietersplein. Dat zijn momenten waar ik met heel veel plezier op terugkijk.
Het was een knappe man, maar had een moeilijk karakter. Daar is het uiteindelijk ook op stuk gelopen. Hij was te dominant voor me. Ik was nog jong en hij had overal een antwoord op en beargumenteerde dat. Daar was ik niet tegen opgewassen. Ondanks dat ik een fantastische tijd had in Italië begon ik toch mijn familie en Nederland te missen. Toen mijn werk als au pair er na zes maanden opzat en ik terug in Nederland was, heb ik Riccardo opgebeld en hem verteld dat het over was. Hier heb ik lang verdriet van gehad, maar uiteindelijk is hij wel de reden geweest dat ik Italiaans ben gaan studeren. Dat is de bakermat voor mijn huidige bestaan.
Ik geef Italiaanse les aan volwassenen. Ik vind het prachtig hen iets bij te brengen over de cultuur en het land. Veel mensen komen bij mij om de taal te leren voor hun vakantie. Italianen staan erom bekend dat ze geen woord Engels spreken. Een basiskennis van de Italiaanse taal is daarom zeker niet verkeerd. Ik vind het mooi dat ik mensen vooruit zie gaan. Waar ze in het begin nog vechten met alle werkwoordsvormen, gaan ze zienderogen vooruit. Als ze dan hun eerste korte gesprek kunnen voeren, geeft mij dat voldoening.
,,Ik was verliefd, had leuk werk en het weer was altijd mooi"
De tijd die ik in Rome had was fantastisch. Ik was verliefd, had leuk werk en het weer was altijd mooi. Ik hou van het land en ik denk zelfs dat ik behalve op Riccardo ook verliefd was op Italië. Dertig jaar na onze romance heb ik Riccardo opgezocht. Met hulp van het KRO-programma Memories heb ik hem nog een keer kunnen ontmoeten. Helaas liep dit niet helemaal zoals ik gehoopt had. Hij lijdt aan de spierziekte ALS. Dit leidt tot het onvoldoende of niet functioneren van de spieren. Riccardo was niet meer in staat zelf te ademen of te eten. Mentaal mankeert hem niets, dat vind ik nog het meest tergend.
Van zijn vrouw hoorde ik dat ik altijd zijn grote liefde geweest ben en altijd deel heb uitgemaakt van hun gezin. Zelf ben ik een beetje bang dat hij me geïdealiseerd heeft. Toch ben ik blij dat ik hem weer terug gevonden heb. Ik heb hem kunnen vertellen wat hij voor me betekend heeft en dat hij een grote rol heeft gespeeld in het verloop van mijn leven.
Nu ga ik eens in de zoveel tijd naar Milaan om hem op te zoeken. Dat heb ik hem beloofd en dat zal ik blijven doen zo lang hij leeft. Ik zou niet meer in Italië willen wonen, maar ik geniet intens van de momenten dat ik er ben. Het voelt enorm vertrouwd en ik heb goede herinneringen aan de tijd dat ik er verbleef.’’
