Rome door de ogen van Tessa Vrijmoed

Ze kwam naar Rome voor het avontuur. Na haar studie besloot Tessa Vrijmoed (32) een jaar in de eeuwige stad te gaan wonen. Alleen keerde ze nooit meer terug naar Nederland. Inmiddels woont en werkt ze er al zeven jaar. Momenteel werkt ze als docente Nederlands op een school voor kinderen met minimaal één Nederlandstalige ouder, is ze oppas en schrijfster. Ze maakte haar debuut met het boek ‘Laat je krekels maar krieken’.

‘’Na mijn studie Grieks en Latijn was ik nog niet klaar om te werken. De ​​ambitie om te reizen had ik niet echt, maar ik wilde wel het avontuur opzoeken. Door mijn interesse voor historie en cultuur besloot ik een jaar in Rome te gaan wonen. Daarna ben ik nooit meer terug gegaan. Het was als vanzelfsprekend dat ik bleef. Het eerste jaar ben ik bewust niet met Nederlanders omgegaan. Ik wilde de mensen van hier leren kennen. Omdat ik heel sociaal ben en makkelijk met mensen praat, kon ik me goed mengen met de Romeinse bevolking. Ik blijf buitenlandse, maar voel me hier heel erg thuis. In de wijk waar ik nu woon wonen veel buitenlanders en daar pas ik goed tussen.

Nadat ik hiernaartoe verhuisd ben heb ik een nieuwe kant van mezelf leren kennen. Toen ik hier kwam kende niemand mij, dus kreeg ik de mogelijkheid mezelf helemaal opnieuw aan iedereen te laten zien. Door de vele banen die ik gehad heb leerde ik veel mensen kennen. Het werk verdiende niet zo goed en het was ook altijd onzeker of ik überhaupt wel werk hield, maar dat hield het spannend. Nu begint dat irritant te worden. Ik deel nog steeds een huis met andere meisjes, terwijl ik de dertig al voorbij ben.

Over een maand ga ik samenwonen. Dat maakt het allemaal wel erg definitief. Het idee dat ik elk moment weer terug naar Nederland kan verdwijnt en dat maakt soms dat ik meer heimwee krijg. Voorheen dat ik dat niet zo. Of ik de rest van mijn leven in Rome blijf wonen weet ik niet. Nu ben ik gelukkig, heb ik veel vrije tijd en geen stres. Ik wil in ieder geval bij mijn vriend blijven, waar dat is zie ik dan wel weer. Ik leef bij de dag!’