De andere kant van Rome

Rome, wat een geweldig prachtige stad. Vaak wordt gezegd dat je aan een paar dagen niet genoeg hebt om heel de stad te kunnen zien. Die uitspraak kan ik alleen maar bevestigen, je hebt minimaal een week nodig om écht van de stad te genieten. Maar er zijn een aantal factoren waardoor je al snel heimwee krijgt naar het rustige Nederland.

Neem bijvoorbeeld de 'proppers' die voor een restaurant staan en je met hun smooth talks naar binnen willen krijgen. De eerste keer voel je je nog tot op zekere hoogte gevleid. "Oh wat aardig, maar nee sorry ik heb net al gegeten", de gedachtegang van menig toerist die dit een eerste keer meemaakt. Helaas blijft het niet bij één keer, nee, je raakt er zelfs aan gewend.

Het blijft ook niet bij het gewone: "Ciao, you want to eat?" Nee, ze lopen nu zelfs met je mee. Het lijkt bijna alsof hun leven er vanaf hangt, alsof het aan hen ligt als er niemand komt. Misschien is dat ook wel het geval. Persoonlijk loop ik ook liever door naar een tentje waar niemand je als een kinderlokker naar binnen wil sleuren. Daar krijg ik namelijk het gevoel dat het allemaal wel prima is, en dat ze zo'n acties niet nodig hebben.

Niet alleen de proppers zijn een tikkeltje irritant. Bij de grote toeristische trekpleisters ziet het zwart van de mannen die je een selfiestick of wat dan ook willen aansmeren. Ondanks hun gladde verkooppraatjes lukt het ze vooralsnog niet om een van ons een selfiestick te verkopen. Met de woorden: "Nee bedankt, rot op", wordt het aanbod vriendelijk naast je neer gelegd. Op de een of andere manier weten deze mannen, die vaak niet eens Italiaans zijn, dan toch al waar ze aan toe zijn.

Nee Rome, de eeuwige stad, is een geweldige stad met ongelofelijk veel historie. Maar het heeft ook een andere kant, een kant waar je toch liever een kroket uit de muur trekt bij de friettent.