Onze blaren hadden blaren
Meters maken
Het leek ons een goed idee om onze eerste dag in Rome te besteden aan het bezichtigen van de stad. Niks geen bus of metro. Alles lopend. Vanaf het appartement liepen we naar het Colosseum. Toen we werden geclaimd door een ober die ons zijn restaurant in wilde lokken vroegen we hem de weg. ‘’Alleen de straat aflopen en dan zijn jullie er. En als jullie vanavond terug komen zorg ik voor een tafel voor tien’’, zo zei de ober. Na ongeveer twintig minuten lopen doemde het enorme gebouw voor ons op. Samen met nog een mensenmassa van tienduizenden mensen. De groep was inmiddels opgesplitst. Een deel ging opzoek naar een terras en het andere deel wilde cultuur snuiven.Vele highlights van de stad volgden: Palazzo Venezia, de Spaanse trappen en de Trevi fontein. Alleen was die laatste een enorme domper. Deze stond helemaal in de steigers.
We besloten voor een bus terug te kiezen. Iedereen had blaren op z’n voeten. Voor €1,50 hadden we ons busticket. Toen was het alleen nog wachten op bus nummer 492, die uiteindelijk helemaal niet kwam. De enige optie was een andere bus nemen richting station termini en van daaruit lopen. Dit tot grote teleurstelling van de mensen met blaren.
Als je aan Italië denkt, denk je aan pizza en pasta. Dat was dan ook wat wij de eerste avond wilden eten. En raad eens waar we dat hebben gedaan?
Als die-hard toeristen landden we om half negen ’s avonds in het restaurant waar de ober ons in de middag aansprak. Eerst werden tafels voor ons naar buiten gesleept, maar halverwege dit proces besloten we toch binnen te gaan zitten. Hier bestelde ik spaghetti carbonara. De obers vlogen om je oren heen. Als er een bij de ingang stond schreeuwde hij bevelen door naar de keuken in druk Italiaans.
Ineens kregen we een bruschetta met tomaat voorgeschoteld. ‘’Present of the house’’, riep de eigenaar ons toe. Jawel, hij sprak Engels. Weliswaar met een zwaar Italiaans accent, maar toch het leek in ieder geval op iets dat voor ons verstaanbaar was als Engels.
Het duurde en duurde voordat het eten kwam. We hadden een hele dag door de stad geploeterd en honger als een paard. De airco tochtte in onze nek en de vliegende mieren kropen onder onze kleren in. We wilden ons eten.
Na lang wachten kwam er een ober de keuken uit, met een enorme hoeveelheid borden in zijn armen. Dit was voor ons. Een bord pasta met spek en waar het eigeel nog aan het stollen was. Gegarneerd met grote schaafsel parmezaanse kaas. Dit soort momenten wil je natuurlijk vastleggen op camera, zodat je bij thuiskomst iedereen jaloers kan maken. Maar we waren zo uitgehongerd dat we pas na de eerste vijf happen erachter kwamen dat we foto’s wilden maken.
Tijdens het eten was er weinig gespreksstof. Althans aan mijn kant van de tafel was het akelig stil. Iedereen genoot van het eten, maar was te moe om te praten.
Eenmaal terug in het appartement trok iedereen snel de badslippers aan die we bij aankomst kregen. Een in plastic verpakt setje badslippers van badstof. Niet het soort schoeisel waar je meteen opgewonden van wordt, maar meer dan welkom als je blaren blaren hebben.
